Εδώ και πολλά χρόνια η κυριαρχία της οικονομίας νομιμοποιείται και στους τομείς που θεωρούνταν κοινωνικά αγαθά, την υγεία και την παιδεία πρωτίστως. Παράγεται πλούσιος επιστημονικός λόγος με όρους όπως “Ολική Ποιότητα”, “έλεγχος ποιότητας”, “διασφάλιση ποιότητας”, “προμηθευτής” και “πελάτης”…
Ας μην κρυβόμαστε, βεβαίως και η γνώση, ή τέλος πάντων αυτό που παρέχεται στα εκπαιδευτικά μαγαζιά, είναι εμπόρευμα που έχει όλες τις ιδιότητες κάθε εμπορεύματος… Γύρω από τον λόγο του μικρού Μητσοτάκη άρχισε μια ιδεολογική αντιπαράθεση, επειδή δήλωσε ότι σκέφτεται “πρώτα απ’ όλα τους μαθητές, τους πραματικούς πελάτες της παιδείας”[1], επειδή δηλαδή ομολόγησε αυτό που είναι και με συνέπεια νεοφιλελεύθερου υπόσχεται να έχει αντίστοιχες πράξεις. Ας μην προσποιούμαστε τους σοκαρισμένους ως προς αυτό. Και, αν βεβαίως, υπάρχει αντίλογος στην νεοφιλελεύθερη πρόταση, δεν μπορεί να είναι η παραγωγή ιδεολογικής αντιπολιτευτικής φλυαρίας. Μάλλον πρέπει να είναι η πρακτική που δείχνει ότι η παιδεία παραμένει κοινωνικό αγαθό. Και αυτό έχει ποικίλο κόστος για την πολιτεία…
Mr. Gabriel John Utterson
1. ο ομιλητής αποκαλύπτει την “λαϊκή” πολιτισμική του αφετηρία, όταν προφέρει “πραματικούς” και όχι πραγματικούς https://www.youtube.com/watch?v=JSZLQ9y7yk8