Current Μάρτιος 2015

Ίδια η μάνα σου

help-yourselfΚάποτε εκεί κοντά στην αρχή της εφηβείας μου βρέθηκα με τη μαμά μου σε μια στάση λεωφορείου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Η μαμά μου 18 χρόνια μεγαλύτερη μου, γύρω στα 30 τότε με τον αυθορμητισμό της γυναίκας του χωριού ρώτησε πρώτα κάποιους άλλους που περιμένανε αν βρισκόμασταν στη σωστή στάση για τον προορισμό μας και μετά έπιασε κουβέντα με μια ηλικιωμένη κυρία και εγώ ντρεπόμουν που μιλά σε αγνώστους αντί να δει το πίνακα του ΟΑΣΘ με τα δρομολόγια, ντρεπόμουν που μιλούσε σε μια ξένη σαν καμιά χωριάτισσα, σαν τους βλάχους που έβλεπα στις ταινίες και γελούσαν με τον αυθορμητισμό τους οι αστοί.

Ένα λεωφορείο φάνηκε από μακριά, πλησίασε και σταμάτησε στη στάση που περιμέναμε, η μαμά μου όλο αγωνία είπε στην κυρία πως είναι το δικό της, αυτό που περίμενε και αυτή σκυμμένη και απορροφημένη σε κάτι που έψαχνε στην τσάντα της, σηκώθηκε την ευχαρίστησε βιαστικά και μπήκε λίγο πριν κλείσει η πόρτα. Εγώ ξαναντράπηκα που η μαμά μου φώναξε για να ειδοποιήσει την κυρία και την ακούσανε όλοι τριγύρω, Θύμωσα μαζί της “καλά τι σε νοιάζει? ας το’ χάνε το λεωφορείο, ας είχε το νου της, ας έπαιρνε το επόμενο”. Εκείνη δίχως να καταλαβαίνει γιατί θύμωσα, πράγμα καθημερινό για τη φάση της εφηβείας που περνούσα μου είπε: “μα καλά παιδί μου, αφού μπορούσαμε να τη βοηθήσουμε γιατί να περιμένει η γυναικούλα?”.

Και τα χρόνια πέρασαν και η μαμά είμαι εγώ και οι κόρες μου θυμώνουν που ανακατεύομαι, λένε σε ξένιες έννοιες και τις κάνω ρεζίλι που όλο χώνω τη μύτη μου και θέλω να βοηθήσω αν περνά κάτι απ΄ το χέρι μου. Και εγώ κρυφογελάω μέσα μου, δε θα το γλιτώσουν κι αυτές, σαν τη μανά τους θα γίνουν….

 

 

oit

Comments

comments

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Powered by: Wordpress