Αγαπητέ Κάρλο Μαρία Μαρτίνι
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ασεβή, όταν απευθύνομαι σε εσάς και σας προσφωνώ με το όνομα που φέρετε, χωρίς να αναφέρομαι στο σχήμα σας. Εκτιμήστε το ως μια ένδειξη τιμής και σύνεσης. Τιμής, γιατί με εντυπωσίαζε πάντα ο τρόπος με τον οποίο οι Γάλλοι, όταν παίρνουν συνέντευξη από ένα συγγραφέα, έναν καλλιτέχνη, μια πολιτική προσωπικότητα, αποφεύγουν να χρησιμοποιούν προσφωνώντας τους τα τιμητικά αξιώματα όπως «καθηγητά», «σεβασμιότατε», «Υπουργέ». Υπάρχουν άτομα που το πνευματικό τους κεφάλαιο αποδίδεται από το όνομα με το οποίο υπογράφουν τις ιδέες τους. Κι έτσι οι Γάλλοι απευθύνονται σε κάποιον που το όνομά του είναι ο μεγαλύτερος τίτλος, με ένα «Πείτε μου Ζακ Μεριτέν», «Πείτε μου Κλωντ Λέβι-Στρως». Είναι η αναγνώριση ενός κύρους που θα έμενε το ίδιο, ακόμη και αν το πρόσωπο αυτό δεν θα γινόταν ποτέ Πρεσβευτής ή Ακαδημαϊκός της Γαλλίας. Αν χρειαζόταν να αποταθώ στον Άγιο Αυγουστίνο (και ούτε αυτή τη φορά θα θεωρούσα τον εαυτό μου εξαιρετικά ανευλαβή), δεν θα τον αποκαλούσα «Σεβασμιότατε Επίσκοπε Ιππώνος» (γιατί και άλλοι μετά από αυτόν υπήρξαν επίσκοποι εκείνης της πόλης), αλλά «Αυγουστίνο της Ταγάστης».
Από την αρχή της πρώτης δημόσιας επιστολής του Ουμπέρτο Έκο προς τον Καρδινάλιο Κάρλο Μαρία Μαρτίνι. Το κείμενο είναι από την έκδοση της εφημερίδας Ημερησία με τίτλο «Τι πιστεύει αυτός που δεν πιστεύει. Ένας διάλογος για την ηθική στους έσχατους καιρούς».
tanzo