Ένα από τα πιο σοβαρά επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου ήταν ότι η εκλογή μιας αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα θα σήμαινε την έναρξη αλλαγών στους συσχετισμούς δυνάμεων και κατ επέκταση στην ακύρωση των εφαρμοζόμενων πολιτικών στην Ευρώπη. Με τον τρόπο αυτό η ΕΕ από ένωση του κεφαλαίου θα άλλαζε στην κατεύθυνση της ένωσης των λαών. Δύσκολα κανείς διαφωνούσε με το επιχείρημα αυτό.
Μετά από όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες, τι σηματοδοτεί άραγε (για την Ευρώπη, τα κινήματα και τις πολιτικές δυνάμεις που περίμεναν το ελληνικό παράδειγμα), ο εξευτελισμός μιας αριστερής κυβέρνησης που σύρεται στην κυριολεξία σε μνημόνιο χειρότερο από τα προηγούμενα και μάλιστα με επιχειρηματολογία απολύτως όμοια με αυτήν των προηγουμένων κυβερνήσεων;
Ακόμη κι ένας χαμένος αγώνας (όπως αυτός των Μήλιων το 416πχ) μπορεί να σημαίνει την αρχή της διαδικασίας της ήττας της ηγεμονικής δύναμης (όπως συνέβη λίγα χρόνια αργότερα το 404πχ στη νότια Ιταλία). Τα όρια του γηπέδου είναι πολύ στενά και οι δυνατότητες για να αγωνιστεί ανύπαρκτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τον αγώνα του μέχρι εκεί που τον πίστευε, παραπέρα δεν μπορεί καν να φανταστεί ότι μπορεί να προχωρήσει.
Το ζήτημα είναι να κατεδαφίσουμε το γήπεδο ή τέλος πάντων να φύγουμε από αυτό το γήπεδο. Θα επιβιώσουμε από αυτή τη διαδικασία; Άγνωστο. Να συμβουλευτούμε τους Μήλιους, ίσως όμως και τους Συρακούσιους. Σιγουριές δεν υπάρχουν, εκτός από το ξεροκόμματο που πετάνε στους κωπηλάτες της γαλέρας.
tanzo