….
Τ’ αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει
όποτε ακούω από τότε ακορντεόν
κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
δε θα περάσει ο φασισμός
Ένα τραγούδι του Λοΐζου, που το τραγουδούσαμε κυρίως στη γιορτή του Πολυτεχνείου και αναριγούσαμε για τα παιδιά που αγωνίστηκαν, για τα παιδιά που χάθηκαν, για τα παιδιά που κατά βάθος ζηλέψαμε επειδή βρεθήκανε εκεί και μετά γινήκανε τραγούδι. Στίχοι που νομίσαμε πως περάσανε στην ιστορία και το μήνυμα τους μπολιάστηκε σε όλους μας, νομίσαμε πως το τέρας ήτανε τόσο τρομακτικό που κανένας δε θα τολμούσε να το κλωνοποιήσει. Μεγάλο λάθος, το τέρας ξύπνησε, κάποιοι από τους μικρούς μαθητές της σχολικής γιορτής είναι τώρα υπηρέτες του, δέρνουν και κλωτσάνε όποιον δεν παραμερίζει για να περάσουν.
Το αρχινισμένο σύνθημα στον τοίχο όμως είναι πάντα εκεί, κάποιος μαθητής από τους “άλλους” το φρεσκάρει τα ξημερώματα, για να μπολιαστούν και οι καινούργιοι. Μπορεί τα μηνύματα να είναι πια ηλεκτρονικά, μπορεί ο φασισμός να μεταλλάχτηκε, τίποτα όμως δε θα σταματήσει τον ήχο του ακορντεόν που ηχεί στα αυτιά αυτού που δε παραμερίζει, θα αντιστέκεται γράφοντας το σύνθημα παντού, μέχρι τα καμιόνια να σταματήσουν να στέκονται στη μάντρα.
(Με αφορμή το σημερινό δελτίο συμβάντων της Αστυνομίας Δράμας)
oit