Σύμφωνα με τη θεωρία των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας (property rights), από κάθε οικονομική δραστηριότητα υπάρχουν θετικά και αρνητικά εξωτερικά αποτελέσματα. Περισσότερα για τη θεωρία των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας υπάρχουν σε ένα ενδιαφέρον άρθρο: http://antikleidi.com/2012/08/08/property-rights/
Ακόμη κι αν υπήρχε ένας τρόπος να μοιραστούν «δικαιώματα ιδιοκτησίας» έναντι των κοινόχρηστων πόρων, τότε αμέσως θα δημιουργούνταν μια αγορά δικαιωμάτων όπου οι φτωχότεροι θα αναγκάζονταν να πουλήσουν την «ιδιοκτησία» τους σε κάποια δύσκολη στιγμή. Κάτι τέτοιο συνέβη στη Χιλή με το νερό. Τα «δικαιώματα ιδιοκτησίας» είναι ένας τρόπος για την ιδιωτικοποίηση όλων των φυσικών πόρων και αγαθών, ακόμη και του αέρα που αναπνέουμε.
Φυσικά, πριν από την υλοποίηση της ιδέας, πρέπει να δημιουργηθούν εκείνες οι συνθήκες που θα αποτελέσουν το γόνιμο έδαφος για τέτοιου είδους αλλαγές (πχ κρίση) και να προηγηθούν αυτοί που με το ακαδημαϊκό τους κύρος θα την καταστήσουν κοινωνικά αποδεκτή. Και ποιος θα μπορούσε να κάνει καλύτερα αυτή τη βρομοδουλειά που ακόμη και ακραίοι νεοφιλελεύθεροι όπως ο Τζίμερος και Σ. Μάνος δεν πρότειναν;
Μα ένας …….. σοσιαλιστής!
Στο άρθρο του στο ΒΗΜΑ (http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=103325) ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, βουλευτής, επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρει επί λέξει: «Η καθολική ιδιωτικοποίηση της φύσης είναι λοιπόν η μόνη μέθοδος που θα μας σώσει από το αδιέξοδο».
Σε άλλο σημείο βαθαίνει τη σκέψη του και προσθέτει: «Όποιος θέλει να απολαμβάνει τη βόλτα στο δάσος, να αναπνέει τον καθαρό αέρα των δρυμών ή να κάνει μπάνιο στο διάφανο νερό της θάλασσας δεν θα πρέπει να έχει αντίρρηση να πληρώνει ένα συμβολικό ποσό για να εξασφαλίζει την ευχαρίστησή του…».
Κορυφώνοντας τη σκέψη του: «Η περίφραξη είναι μεν αναγκαία αλλά δεν επαρκεί. Αλίμονο, η ευχάριστη θέα των δασών και της θάλασσας, το άρωμα της φθινοπωρινής βροχής και η εισπνοή της αύρας δεν μπορεί να περιορισθούν αποκλειστικά και μόνο σε εκείνους που θα πληρώσουν εισιτήριο»
Στο τέλος παραμιλάει κυριολεκτικά για μετασουμπετεριανούς επιχειρηματίες που θα εξαφανίσουν τις τσούχτρες και τους αχινούς από τα ερημονήσια και τις βραχονησίδες.
Το μόνο που δεν κάνει ο Κ. Τσουκαλάς είναι να προσδιορίσει τον τρόπο που θα γίνει η «καθολική ιδιωτικοποίηση της φύσης». Θα μοιραστούν «δικαιώματα ιδιοκτησίας» σε όλους τους δικαιούχους ή θα γίνει πλειοδοτικός διαγωνισμός από τα «ανίκανα χέρια της κρατικής εξουσίας» (την οποία στηρίζει μια χαρά ο «σοσιαλιστής» ιδεολόγος λάτρης του Σουμπετέρ και της δημιουργικής καταστροφής);
Στην περίπτωση της εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική υπάρχουν σοβαρά προβλήματα: αφενός ο Κ. Τσουκαλάς δεν πρόλαβε να κάνει πράξη τις ιδέες του, αφετέρου ακόμη κι αν τα «δικαιώματα ιδιοκτησίας» είχαν ήδη κατανεμηθεί, πολλοί ιδιοκτήτες του πόρου που λέγεται φυσικό περιβάλλον, ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΝΕ. Παρ όλα αυτά, η εταιρία επιβάλει με το έτσι θέλω την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Γιατί γίνεται αυτό; Διότι τα «δικαιώματα ιδιοκτησίας» στο φυσικό περιβάλλον, μέσω της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, έχουν κατά πάγιο τρόπο εκχωρηθεί στην κυβέρνηση. Η εταιρία δεν έχει κανέναν λόγο να «εσωτερικεύσει» το κόστος «αποζημιώνοντας» τους κατοίκους για τη ζημιά που προκαλεί, καθώς το κόστος αυτό είναι ανυπολόγιστο. Έτσι, η εταιρία, όπως και κάθε κερδοσκοπικός οργανισμός, θα εσωτερικεύσει μόνο ένα απειροελάχιστο μέρος του κόστους, αποζημιώνοντας όχι όμως τους πραγματικούς ιδιοκτήτες του πόρου που χάνει την αξία του (περιβάλλον), αλλά τους διαχειριστές του, δηλαδή την κυβέρνηση.
Δεν μπορούν να χαθούν 5000 (1900 οι πραγματικές!) θέσεις εργασίας. Όντως, έκανε καλή δουλίτσα ο Κ. Τσουκαλάς. Πέτυχε το σκοπό του, ακόμη κι δεν έγινε με τον τρόπο που πρότεινε. Καλό νέο ΤΑΙΠΕΔ να έχουμε!
tanzo