«Φιλοκυβερνητικές διαδηλώσεις αγανακτισμένων» έγραφε το σουπεράκι στις τηλεοπτικές ειδήσεις του Αντέννα, ενώ στην Καθημερινή οι συγκεντρώσεις αυτές παραλληλίζονταν με τις «φιλοκυβερνητικές διαδηλώσεις για το μακεδονικό το 1992″. Η πρόθεση είναι σαφής και στις δύο περιπτώσεις και η στόχευση καθολική. Από τη μια αποθαρρύνεται να συμμετάσχει όποιος δεν ψήφισε την κυβέρνηση αλλά και αυτός που την ψήφισε και προέρχεται από πολιτικούς χώρους εκτός της αριστεράς. Η ταύτιση με την παρουσία του σε μια τέτοια “φιλοκυβερνητική” συγκέντρωση θα τον εκθέσει στον καταγωγικό πολιτικό του χώρο. Από την άλλη ο παραλληλισμός με τις συγκεντρώσεις για το μακεδονικό λειτουργεί σαν εμπόδιο για τους ίδιους τους αριστερούς (έστω τους λίγους τότε) που εκείνη την εποχή διαφωνούσαν και απέρριπταν τις εθνοπατριωτικές μαζώξεις, και βέβαια είχαν δίκιο. Συμπέρασμα: ας κάτσω σπίτι… Αυτό επιβάλλει η politicaly correct αντίληψη της νεοδημοσιογραφίας. Βγήκες και ψήφισες στις 25 Γενάρη. Σε τέσσερα χρόνια (ή όποτε ξαναγίνουν εκλογές) θα ξαναβγείς.
Πάντως εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι οι συγκεντρώσεις ούτε φιλοκυβερνητικές είναι ούτε εθνικιστικές. Θα μπορούσαν βέβαια να εξελιχθούν μια που συνυπάρχουν σ” αυτές ετερόκλητες πολιτικές ομάδες και διαφορετικές προσωπικές αφετηρίες συμμετοχής. Όμως η προηγούμενη εμπειρία των πλατειών έδειξε ότι γρήγορα ξεχωρίζει η ήρα απ” το στάρι. Όσο κι αν μοιάζουν σε κάποιους μάταιες, οι συγκεντρώσεις αυτές δώσαν την ευκαιρία κουβεντιάσουμε, να διαφωνήσουμε, να επαναπροσδιορίσουμε την ατομική και τη συλλογική μας ευθύνη μακριά από τον καναπέ της τηλεόρασης και την ευκολία του like σε έναν εικονικό κόσμο και να γνωριστούμε ταξικά. Κι όλα αυτά εστιάζοντας σε μια σκληρή πραγματικότητα που αφορά την καθημερινότητα και την κοινωνική μας θέση και όχι την “ευγενή μας τύφλωση” και φαντασιακές σκιαμαχίες με λάβαρα ενός άχρονου και ανιστορικού εθνοπατριωτισμού.
παραρλάμα