Η ζωγρ
άφος Χαρμόνια Ροζάλες (Harmonia Rosales) από το Σικάγο, με μία κίνηση του πινέλου της άναψε συζήτηση μεγάλη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οραματίστηκε, εκ νέου, το έργο του Μιχαήλ Αγγέλου «Η δημιουργία του Αδάμ», που κοσμεί την οροφή της Καπέλα Σιστίνα στο Βατικανό. Και έδωσε μορφή στο όραμά της: ο Θεός, στο έργο της, είναι μια μαύρη γυναίκα. (http://www.alfavita.gr/arthron/tehni/zografise-ton-theo-os-mayri-gynaika)
Επειδή δεν είναι ο άνθρωπος κατ εικόνα και ομοίωση του θεού, αλλά ο θεός κατά εικόνα του ανθρώπου· ο κυρίαρχος των πάντων θεός, αναπαρίσταται ως σοφός γέροντας, ως πατριάρχης, όπως δηλαδή και ο κυρίαρχος λευκός άνδρας. Τώρα που η κυρίαρχη θέση των ανδρών στην κοινωνία αμφισβητείται, αμφισβητείται και η ανδρική μορφή του θεού. Εδώ γίνεται και ένα πραγματικό άλμα για τα χριστιανικά δεδομένα: απεικονίζεται ο θεός όχι μόνο ως γυναίκα, αλλά ως μαύρη γυναίκα. Δηλαδή, οι καταπιεσμένοι της κοινωνίας τολμούν «ιερόσυλα» να αμφισβητούν την ανδροκρατούμενη κοινωνία και την κυριαρχία του άνδρα. Αυτό όμως το κάνουν μέσα από την θρησκεία.
Και κάπου εδώ δημιουργείται ένα άλλο πρόβλημα: δεν είναι μόνο η δίκαια απαίτηση για την εξίσωση ανδρών-γυναικών και την κατάργησης της εκμετάλλευσης των αδύναμων, δεν διεκδικείται μόνο το δίκιο ώστε η πλάστιγγα να μην γέρνει προς κάποια πλευρά (άνδρας – γυναίκα, λευκός-μαύρος) αλλά γίνεται ένα άλμα και υπάρχει η απαίτηση η ζυγαριά να γείρει προς την άλλη πλευρά: να αναλάβει η γυναίκα τη θέση του άντρα ως κυρίαρχος (γιατί η μήτρα είναι γνώρισμα της δημιουργίας) και ο μαύρος να κυριαρχήσει επί του λευκού (γιατί ο άνθρωπος εξελίχθηκε στην αφρικανική ήπειρο).
Εντός της θρησκείας οι διαχωρισμοί είναι αναπόφευκτοι. Θεοποιείται ο κοινωνικά ισχυρός. Αν λοιπόν η γυναίκα στην σύγχρονη εποχή τείνει να εξισωθεί με τον άνδρα, αυτό εντός της θρησκείας μπορεί να εκφραστεί μόνο με έναν τρόπο: την θεοποίηση της. Για να θεοποιηθεί θα πρέπει να ανατραπεί ο προηγούμενος θεός: ο λευκός άνδρας. Επιχειρήματα που τεκμηριώνουν διαχωρισμούς πάντα θα υπάρχουν υπέρ του ενός ή του άλλου.
Έτσι, κάτι που εκ πρώτης φαίνεται προοδευτικό, εμπεριέχει στον πυρήνα του, αυτό ακριβώς που αμφισβητεί: την κυριαρχία
Πριν μερικά χρόνια, ένας εργολάβος είχε πει ότι: αν σε μερικά προβλήματα, λόγω της φύσης τους, δεν μπορούμε να βρούμε μια λύση, τότε η λύση δίνεται δια της καταργήσεως (του προβλήματος).
Αφού λοιπόν η φύση της θρησκείας εμπεριέχει (ή δικαιολογεί) ως βασικό στοιχείο της την κυριαρχία κάποιων ανθρώπων σε κάποιους άλλους, και η (άδικη) κυριαρχία του ενός μπορεί να ανατραπεί μόνο με την (εξίσου άδικη) κυριαρχία κάπου άλλου· η λύση βρίσκεται στη κατάργηση· της θρησκείας βέβαια.
tanzo