«Εκ πρώτης όψεως φαντάζει αυτονόητο πως η ανάληψη του ελέγχου του κράτους αποτελεί το κλειδί για την κοινωνική αλλαγή… Μια κυβέρνηση εκλέγεται για να πραγματοποιήσει τη βούληση των ανθρώπων ασκώντας εξουσία στην κρατική επικράτεια… Η αλήθεια είναι πως η δράση του κράτους περιορίζεται και καθορίζεται από το γεγονός ότι αυτό αποτελεί έναν επιπλέον κόμβο σε ένα δίκτυο κοινωνικών σχέσεων… Το γεγονός ότι η εργασία οργανώνεται σε καπιταλιστική βάση σημαίνει ότι αυτό που κάνει το κράτος, καθώς και αυτό που μπορεί να κάνει, περιορίζεται και καθορίζεται από την ανάγκη διατήρησης του συστήματος καπιταλιστικής οργάνωσης, μέρος του οποίου είναι και το κράτος. Συγκεκριμένα, αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση αναλάβει ουσιαστική δράση ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου θα διαπιστώσει ότι αυτή η δράση της θα προκαλέσεις οικονομική κρίση και φυγή του κεφαλαίου από την κρατική επικράτεια… Θεώρησαν το κράτος ως προς τα τυπικά χαρακτηριστικά του ένα εργαλείο της καπιταλιστικής τάξης. Το κράτος μπορεί να παρομοιαστεί με ένα σφυρί που είναι υπό τον έλεγχο της καπιταλιστικής τάξης … και μετά την επανάσταση θα περιέλθει στον έλεγχο της εργατικής τάξης για την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων… η σύμφυση του κράτους με το δίκτυο των καπιταλιστικών σχέσεων είναι πιο ισχυρή και πιο περίπλοκη από ό,τι δηλώνει η έννοια της εργαλειακότητας.
Η αναγωγή στην κατάληψη της εξουσίας καθίσταται αναπόφευκτη αναγωγή στην ίδια την εξουσία. Οι μυημένοι μαθαίνουν τη γλώσσα, τη λογική και τ
ους υπολογισμούς της εξουσίας, μαθαίνουν να χειρίζονται τις έννοιες μιας κοινωνικής επιστήμης που συνυφαίνεται εξ ολοκλήρου με την εμμονή της εξουσίας. Η χειραγώγηση και οι ελιγμοί χάριν της εξουσίας γίνονται τρόπος ζωής.
Το ζήτημα δεν είναι ποιος ασκεί την εξουσία, αλλά πως θα δημιουργηθεί ένας κόσμος βασισμένος στην αμοιβαία αναγνώριση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στη διαμόρφωση κοινωνικών σχέσεων που δεν θα αποτελούν σχέσεις εξουσίας.»[1]
[1] Απόσπασμα από το βιβλίο του John Holloway, “Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία”
tanzo
