Κάποτε στο Σταθμό Λαρίσης είδα με κλαρκ να φορτώνουν τα πρωτοχρονιάτικα λαχεία, δεμένα σε τεράστιους κύβους, στο τρένο για Θεσσαλονίκη. Από τότε δεν ξαναγόρασα ποτέ λαχείο, έτσι κι αλλιώς 3-4 αγόραζα και τα ονομάτιζα ένα για κάθε μέλος της οικογένειας, για το καλό του χρόνου. Ποιού χρόνου, ποιού καλού, ποιάς ελπίδας? Φούμαρα αμπαλαρισμένα σε βιομηχανικό σελοφάν. Δε βαριέσαι, αν είναι η τύχη να’ ρθει, θα σε βρει.
Σήμερα, παραμονή των εκλογών, συνάντησα στο δρόμο έναν υποψήφιο βουλευτή, να κοντοστέκεται στην άκρη του πεζοδρομίου και να συνομιλεί με κάτι γνωστούς του, που “τσάκωσε” στο δρόμο, επικίνδυνο σπορ θα μου πεις να βολτάρεις αμέριμνος ένα Σαββατιάτικο πρωινό στη χειμερινή λιακάδα μόλις έξι μέρες πριν τις εκλογές σε επαρχιακή πόλη, όλο και κάποιος υποψήφιος θα σε “τσακώσει”.
Ως εδώ καλά, τι δουλεία του κάνει σκέφτηκα, μέχρι που το μάτι μου έπεσε στο κουτί του τυπογραφείου που κρατούσε στο χέρι του, γεμάτο ως απάνω, σταυρωμένα ψηφοδέλτια με το όνομα του, έτοιμα για διανομή, λες και μοίραζε εκπτωτικά κουπόνια για το τσίρκο που επισκέφτηκε την πόλη για περιορισμένες παραστάσεις. Πάντα ήξερα πως η πιθανότητα να τύχω το λαχείο ήταν απειροελάχιστη, πάντα ήξερα πως οι υποψήφιοι πολιτευτές οργανώνουν ένα δίκτυο καλύτερο των ΕΛΤΑ, προκειμένου να φτάσει το σταυροδοτημένο με το όνομα τους ψηφοδέλτιο και στον πιο ανυποψίαστο συμπολίτη τους, αλλά αυτές οι δύο εικόνες κορεσμού και απαξίωσης, σχετικά με ελπίδα που κομίζουν η τύχη και η αντιπροσώπευση για έναν “κανονικό” άνθρωπο με έκαναν να νιώσω αποστροφή και αηδία.
Μόνο η ελπίδα κρατά τον άνθρωπο όρθιο, μην την τσαλαπατάτε τόσο κυνικά, κρατήστε τουλάχιστον τα προσχήματα.