Σε ένα κόσμο αντρών οι γυναίκες συχνά εξαιρούνται, καταπιέζονται, χλευάζονται, δέχονται τη βία τους. Είναι ο κόσμος που φτιάξανε για τις μάνες, τις αδερφές, τις γυναίκες και τις κόρες τους, μόνο που τελικά σε αυτό τον κόσμο ζούνε και οι ίδιοι και οι γιοί τους. Σε αυτό τον κόσμο οι άντρες πρέπει να είναι δυνατοί, να μη λυγίζουν, να μην κλαίνε. Διαφορετικά πως θα ξεχωρίζουν απ’ τις γυναίκες? Στο κόσμο των αντρών τα μικρά αγόρια εκπαιδεύονται να γίνουν πολεμιστές, αρχηγοί ατρόμητοι, προστάτες και τιμωροί. Αργότερα μικροί έφηβοι πρέπει να επιβεβαιώνονται κάθε μέρα, να είναι πρώτοι στα αθλήματα, πνευματώδεις, γοητευτικοί κυνηγοί που θα επιδεικνύουν τη λεία τους για να έχουν την αποδοχή των άλλων εφήβων αλλά και το θαυμασμό των κοριτσιών. Μεγαλώνουν και μαζί τους μεγαλώνουν και οι απαιτήσεις του κόσμου που φτιάξανε οι άλλοι άντρες για αυτούς, πρέπει να ασκηθούν στον πόλεμο, πρέπει να έχουν την πρωτοβουλία στις ερωτικές σχέσεις και πάντα με το αντίθετο φύλο, πρέπει να εδραιωθούν επαγγελματικά και οικονομικά, πρέπει η γνώμη τους να είναι κυρίαρχη, πρέπει να μεγαλώσουν αγόρια σαν κι αυτούς και κορίτσια που να τα αποδέχονται όλα αυτά σαν κάτι φυσικό. Όλα αυτά δίχως ποτέ να ερωτηθούν, αν τους αρέσει, αν θέλουν να είναι πάντα δυνατοί και γενναίοι, αν θέλουν να κλάψουν με αναφιλητά στην αγκαλιά της μανούλας τους όπως τότε που ήτανε μωρά, πριν οριστεί ο ρόλος τους. Ο “κόσμος των αντρών” τελικά καταπιέζει και βιάζει περισσότερο τους ίδιους, παρά τις γυναίκες επειδή δεν έχουν ποιον να αντιπαλέψουν, ποιον να κατηγορήσουν για το κάμωμα του, τους εαυτούς τους?
oit