Όσο θέλει. Αυτή μπορεί να είναι η απάντηση που να συστεγάσει τόσο τους νεοφιλελεύθερους οπαδούς της αγοράς όσο και τους κοινωνικά ευαίσθητους της μετανεωτερικής εποχής που έδωσαν αρνητική απάντηση στις οικουμενικές αφηγήσεις.
Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός μπορεί να περιέχει ισχυρές δόσεις φιλελευθερισμού που στην εποχή μας έχει συμπτυχθεί στον νεοφιλελευθερισμό καθώς όλα τα δικαιώματα περνάνε μέσα από το κόσκινο των αγορών. Οι αγορές δεν θέλουν εκλογές γιατί ταράζονται και το εκλογικό δικαίωμα υποχωρεί. Οι αγορές δεν νοιάζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά μέσω του ανταγωνισμού επιβάλλουν την μειοδοσία στην υποτίμησή τους. Οι αγορές τελικά νοούν ως κοινωνική δικαιοσύνη την κοινωνική ανισότητα. Η μόνη ελευθερία που απομένει είναι αυτή της ελευθερίας της αγοράς. Μια ελευθερία που βρίσκεται σε άμεσο ανταγωνισμό και σιχαίνεται οτιδήποτε είναι κοινωνικό (λέξη νυφίτσα τη χαρακτηρίζει ο Χαγιεκ)
Μπορεί όμως να έχει και ισχυρές δόσεις ρύθμισης των αγορών προς την κατεύθυνση της άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων. Μόνο που η περίοδος της ρύθμισης παρήλθε ανεπιστρεπτί μαζί με το σβήσιμο της μνήμης του τελευταίου μεγάλου πολέμου που οι νεώτερες γενιές δεν έζησαν και την απαίτηση για μια καλύτερη κοινωνία.
Τη σημαία του κοινωνικού φιλελευθερισμό μπορούν να την κρατούν ταυτόχρονα γνήσιοι υπηρέτες του νεοφιλελευθερισμού όπως ο πρώην υπουργός παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος[1], ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά και η οικολόγος και δημοτική σύμβουλος Θεσσαλονίκης Ελαιάννα Ιωαννίδου[2]. Τον κοινωνικό φιλελευθερισμό θα βρούμε να κρύβεται ακόμη και στα κείμενα της WWF που αναζητά λίγο περισσότερη ρύθμιση του (νέο)φιλελευθερισμού[3]
Ίσως τον Κοινωνικό Φιλελευθερισμό να είχε στο μυαλό του ο Groucho Marx, όταν έλεγε: «Αυτές είναι οι αρχές μου. Αν δεν σου αρέσουν, έχω κι άλλες»
[1] http://www.kathimerini.gr/730018/opinion/epikairothta/arxeio-monimes-sthles/koinwnikos-fileley8erismos
[2] http://www.efsyn.gr/arthro/o-samaras-i-sara-kai-i-ere
[3] http://www.wwf.gr/images/pdfs/pros-ypopsifious-ekloges-2015.pdf