Το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κ. Καραμανλή ειπώθηκε το 1977 στη βουλή, απαντώντας στον Α. Παπανδρέου σε συζήτηση για την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ. Σίγουρα ανήκουμε στη δύση, αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς πλέον. Ακολουθούμε την εξέλιξη του καπιταλισμού, όμως με κάποια χρονική υστέρηση.
Στις ΗΠΑ σήμερα, την πρωτοπόρο του καπιταλισμού, πολλές φυλακές είναι ιδιωτικές[1]. Το κράτος πληρώνει για κάθε φυλακισμένο. Με τον τρόπο αυτό υποτίθεται ότι θα μειώνονταν το κόστος που επιβαρύνει τους πολίτες για την κράτηση των φυλακισμένων. Έτσι οι παραβάτες του νόμου χάνουν την ανθρώπινη υπόστασή τους και χωρίς κανένα πρόσχημα μετατρέπονται σε εμπορεύματα. Όμως, το πράγμα δεν σταματάει εκεί. Οι επιχειρηματίες που εμπορεύονται τα ανθρώπινα δράματα βρήκαν έναν τρόπο για να μη μειώνεται η «πελατεία» τους. Ενώ λοιπόν ο στόχος κάθε κοινωνίας θα έπρεπε να είναι η μείωση της εγκληματικότητας και κατά συνέπεια να μειώνεται ο αριθμός των ατόμων που στερείται την ελευθερία του· στις ΗΠΑ ενώ η εγκληματικότητα μειώνεται, ο αριθμός των φυλακισμένων αυξάνεται. Τα συμβόλαια που υπογράφονται μεταξύ των πολιτειών και των «επιχειρηματιών» περιέχουν ρήτρες για εγγυημένο ποσοστό πληρότητας. Αν οι φυλακές δεν είναι γεμάτες, οι «επιχειρηματίες» θα διεκδικήσουν από το κράτος αποζημιώσεις. Ταυτόχρονα, πιέζουν για την ψήφιση νόμων όπως αυτού των «τριών χτυπημάτων» με αποτέλεσμα κάποιοι να φυλακίζονται με απίστευτα υψηλές ποινές για ασήμαντα αδικήματα[2]. Πιέζουν επίσης για όλο και περισσότερες καταδίκες. Το 2002 ήρθε στο φως της δημοσιότητας κύκλωμα δικαστών στην Πενσυλβανία που έστελναν σωρηδόν «πελάτες» στις ιδιωτικές φυλακές έναντι αδρής αμοιβής που ελάμβαναν από τους «επιχειρηματίες»[3]. Με τις «καινοτομίες» αυτές δημιουργούνται «νέες αγορές» που εκμεταλλεύονται τα «παλιά προϊόντα» με καινούργιους τρόπους.
Ας έρθουμε λοιπόν στα δικά μας. Δεν φτάσαμε ακόμη στο επίπεδο των ΗΠΑ και ασχολούμαστε με προϊόντα που για εμάς είναι ακόμη «νέα»: τα σκουπίδια. Σε τίποτα όμως δεν υστερούμε στον τρόπο της διαχείρισης των «προϊόντων» αυτών. Οι ρήτρες εγγυημένης ποσότητας σκουπιδιών υπάρχουν σχεδόν σε όλες τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ, άλλος ένας ιμάντας μεταφοράς του δημόσιου πλούτου σε ιδιώτες ή αλλιώς όπως λέει και ο λαός: μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα) και φυσικά αυτό εφαρμόζεται στη «δική μας» Ολοκληρωμένη Εγκατάσταση Διαχείρισης Απορριμμάτων (ΟΕΔΑ) της Αλεξανδρούπολης με 155.000 τόνους το χρόνο. Τη διαχείριση του ΟΕΔΑ θα έχει εργολάβος για καμιά τριανταριά χρόνια τον οποίο οι δημότες θα τον πληρώνουν ανάλογα με τις ποσότητες των απορριμμάτων που θα επεξεργάζεται, όχι όμως για λιγότερες από τις προσυμφωνημένες ποσότητες. Αν οι ποσότητες των απορριμμάτων μειωθούν, ο εργολάβος θα πληρώνεται για εργασία που δεν εκτέλεσε (ρήτρα εγγυημένης ποσότητας). Αυτό σημαίνει ότι η ανακύκλωση στην πηγή (που είναι ο μόνος τρόπος που δεν στοιχίζει στους δημότες) είτε δεν θα γίνεται καθόλου αλλά θα γίνεται μηχανική διαλογή στην ΟΕΔΑ από τον εργολάβο με τεράστιο κόστος για τους δημότες, είτε θα γίνεται ανακύκλωση αλλά και πάλι ο εργολάβος θα πληρώνεται, λόγω της ρήτρας εγγυημένης ποσότητας, για απορρίμματα που δεν επεξεργάστηκε.
Οι ΗΠΑ κάνουν αυτό ακριβώς που κάνουμε κι εμείς, αλλά πρωτοπορούν γιατί έχουν μετατρέψει τους ίδιους τους ανθρώπους σε σκουπίδια. Όντως (και) οι ρήτρες εγγυημένης ποσότητας επιβεβαιώνουν ότι «ανήκομεν εις την δύσιν»
tanzo
[1] http://rollingout.com/political-scandals/what-private-prisons-suing-states-for-millions-if-they-dont-stay-full/#.VUvlzahNipk.facebook
[2] http://www.eleftheriaonline.gr/ellada-kosmos/item/63773-zevgari-timoreitai-epeidi-ekane-seks-dimosia
[3] http://e-cynical.blogspot.gr/2010/10/blog-post_10.html