Η παγίδα με τους συμβιβασμούς είναι ότι μετά από λίγο καιρό καταλήγουν να γίνονται αξίωμα. Η νέα αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα που γίνεται σύντομα κοινός τόπος για όλους (ή έστω τους περισσότερους). Το πιό επικίνδυνο μάλιστα είναι όταν οι συμβιβασμοί αυτοί γίνονται όχι συνειδητά, όχι γιατί τα βάλαμε εμείς οι ίδιοι κάτω και τα ζυγίσαμε αλλά γιατί πειστήκαμε με κάποιο τρόπο ότι οι δυνατότητες μας να ζήσουμε πραγματικά ελεύθεροι έχουν ταβάνι και μάλιστα πολύ χαμηλό.
Συμβιβαστήκαμε λοιπόν με τις “μικρές καθημερινές χαρές που φέρνουν την ευτυχία” (!?!), με το ότι πρέπει να υπομένουμε την φρικτή καθημερινότητα περιμένοντας το βράδυ που θα βγουμε για τσίπουρο, την Κυριακή που θα πάμε για καφέ και τις 7 ημέρες παραθέρισης για να κάνουμε τα μπάνια μας και να μην αρρωστήσουμε τον χειμώνα.
Συμβιβαστήκαμε με την ιδέα ότι οι ώρες εργασίας που έχει ο καθένας στο κοντέρ του είναι το βασικό κριτήριο της αξιοσύνης του: “Όταν εγώ ξημεροβραδιαζόμουν για να πάει καλά το μαγαζί μου ο άλλος προσπαθούσε να βολευτεί στο δημόσιο” μου είπε κάποιος σήμερα και συνέχισε: “Παίρνουν από εμένα τον ΕΝΦΙΑ για να ξαναπροσλάβουν τις καθαρίστριες που μπήκαν όλες με μέσο”. Εδώ πλέον ο συμβιβασμός εκτός από τη νοημοσύνη υποβαθμίζει και τις βασικές αξίες που διαχωρίζουν τον άνθρωπο από τα άλλα είδη.
Συμβιβαστήκαμε με την ιδέα ότι η ποιότητα της ζωής του καθενός είναι άμεση συνάρτηση της ικανότητας του να παράγει πλούτο.
Συμβιβαστήκαμε με την ιδέα ότι ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Αυτή είναι μάλλον η μεγαλύτερη προδοσία απέναντι στο ανθρώπινο είδος.