«Τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν»[1]
Η έννοια της “προσβολής της θρησκευτικής πίστης” είτε γίνεται αποδεκτή είτε όχι. Δεν είναι αλα κάρτ ούτε ζυγίζεται με το καντάρι.
Είτε υπερασπίζεσαι τη διαφωτισμένη κοινωνία και μαζί μ’ αυτήν το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση είτε σκύβεις το κεφάλι στους δεσποτάδες, τους ραβίνους και τους μουλάδες και κάνεις μόκο.
Είτε δεν υπάρχει κάποιο «κοινωνικό μέγεθος» που μπορεί να προσβληθεί οπότε μιλάμε ελεύθερα, είτε υπάρχει αυτό το «κοινωνικό μέγεθος» και ζητάμε την επαναφορά της ποινικοποίησης της βλασφημίας.
Υπό αυτήν την οπτική, πολύ σωστά έπραξε ο Μακρόν και πρόβαλε σκίτσα της Charlie Hebdo σε δημόσια κτήρια. Και αυτό αφορά όλες τις θρησκείες, μηδέ της χριστιανικής εξαιρουμένης.
Στις αρχές Σεπτέμβρη, με αφορμή τη δίκη αυτών που αποδεκάτισαν τη συντακτική ομάδα του Cjarlie Hebdo, η σύνταξη της του περιοδικού έγραψε: «Μας ζητούνταν συχνά από τον Ιανουάριο του 2015 να δημοσιεύσουμε και άλλα σκίτσα του Μωάμεθ. Πάντα το αρνούμαστε, όχι γιατί αυτό θα απαγορευόταν, ο νόμος μας το επιτρέπει, αλλά γιατί έπρεπε να υπάρχει ένας καλός λόγος για να το κάνουμε, ένας λόγος που θα είχε ένα νόημα και που φέρνει κάτι στη δημόσια συζήτηση»[2].
Μετά τη δολοφονία του δασκάλου από φανατικό μουσουλμάνο, η ανάγκη για προβολή των σκίτσων αυτών, ως υπεράσπιση του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης και ως άρνησης της αυτολογοκρισίας είναι αδήριτη.
«Δεν θα κοιμηθούμε ποτέ. Δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ», συμπληρώνει ο διευθυντής του Charlie Hebdo
tanzo
[1] Ραούλ Βανεγκέμ
[2] https://www.efsyn.gr/kosmos/eyropi/257901_skitsa-toy-moameth-anadimosieyei-charlie-hebdo-prin-tin-enarxi-tis-dikis