Με κεντρικό σύνθημα «το φάρμακο δεν είναι εμπόρευμα» είχαν διαμαρτυρηθεί οι φαρμακοποιοί όλης της χώρας για τις ρυθμίσεις που προωθούσε η προηγούμενη κυβέρνηση σχετικά με τα πληθυσμιακά κριτήρια, τα Μη Συνταγογραφούμενα Φάρμακα (ΜηΣυΦα), και το ωράριο λειτουργίας των φαρμακείων.
Αν λοιπόν το φάρμακο δεν είναι εμπόρευμα αλλά κοινωνικό αγαθό, όπως διακηρύσσει και ο ΣΥΡΙΖΑ στα προγραμματικά του κείμενα, γιατί δεν αρχίζει να αλλάζει σιγά-σιγά το πλέγμα της παραγωγής και διάθεσης του φαρμάκου; Και από πού θα μπορούσε να ξεκινήσει μια κυβέρνηση που εννοεί αυτά που διακηρύσσει; Μα από τα φαρμακεία. Αν λοιπόν το φάρμακο είναι κοινωνικό αγαθό, θα έπρεπε να είχε δρομολογηθεί η δημιουργία εκτεταμένου δίκτυο δημόσιων φαρμακείων, σχεδόν αντίστοιχο με το δημόσιο δίκτυο συνταγογράφησης φαρμάκων. Γιατί διαμαρτυρόμαστε όταν δεν έχουμε αγροτικό γιατρό ενώ μας φαίνεται φυσιολογικό να μην έχουμε δημόσιο φαρμακείο; Με τη δημιουργία δικτύου δημόσιων φαρμακείων, το κέρδος από την εμπορία φαρμάκου θα το επωφελούνταν οι εργαζόμενοι και όχι μια κλειστή επαγγελματική ομάδα ή, όπως δρομολογείται, μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Μια επαγγελματική ομάδα που ενώ εμπορεύεται το φάρμακο και επί χρόνια είχε υπερκέρδη όπως παραδέχεται και ο ΣΥΡΙΖΑ[1], αφενός ισχυρίζεται ότι το φάρμακο δεν είναι εμπόρευμα, αφετέρου επιδιώκει να μην το εμπορεύεται κανείς άλλος.
Η συζήτηση για τα ΜηΣυΦα καθεαυτή είναι μικρής σημασίας. Ούτε στο ελάχιστο αφορά τους εργαζόμενους, αλλά μόνο τους φαρμακοποιούς, τα κέρδη τους και την δρομολόγηση νεοφιλελεύθερων μέτρων στον τομέα του φαρμάκου. Οι φαρμακοποιοί ενώ ισχυρίζονται ότι «η Υγεία είναι κοινωνικό αγαθό. Το φάρμακο δεν είναι εμπόρευμα» ταυτόχρονα επιχειρηματολογούσαν υπέρ του ελεύθερου ανταγωνισμού όταν ιδρύθηκαν υποκαταστήματα του Στρατιωτικού Φαρμακείου Αθηνών[2]. Αν οι φαρμακοποιοί νοιάζονταν για τον ανόθευτο ανταγωνισμό, θα έπρεπε να επιχειρηματολογούν κατά των περιορισμών στη διάθεση των ΜηΣυΦα και των όρων ίδρυσης φαρμακείων. Στην ίδια λογική, οι φαρμακοποιοί δεν θα έπρεπε να φέρνουν εμπόδια στην ίδρυση δημόσιων φαρμακείων προκειμένου να εξυπηρετηθεί το δημόσιο συμφέρον.
Τίποτε από τα παραπάνω δεν συμβαίνει. Οι φαρμακοποιοί ενδιαφέρονται για τη διατήρηση ενός καθεστώτος που τους ευνοεί. Δηλαδή ενός καθεστώτος που να είναι τόσο σοσιαλιστικό ώστε να τους προστατεύει από τους μεγαλοκαρχαρίες και να μην τους μετατρέψει-υποβιβάσει σε απλούς υπαλλήλους, και τόσο φιλελεύθερο ώστε να περιορίζει το δημόσιο φάρμακο μέσα στα νοσοκομεία. Από την άλλη μεριά, η κυβέρνηση ενώ θα έπρεπε να κινηθεί προς την κατεύθυνση της δημιουργίας δικτύου δημόσιων φαρμακείων (ούτε καν στα προγραμματικά της κείμενα το αναφέρει), απλώς προσπαθεί να διατηρήσει την υφιστάμενη κατάσταση στη λογική ότι κάθε απελευθέρωση στην οικονομία είναι σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, εξομοιώνοντας στη συγκεκριμένη περίπτωση τα συμφέροντα μιας επαγγελματικής ομάδας με τα συμφέροντα του συνόλου. Το δημόσιο συμφέρον δεν εξασφαλίζεται ούτε με διατήρηση των περιορισμών στα ΜηΣυΦα, ούτε με την απελευθέρωση της διάθεσής τους.
tanzo
2 Comments