Διαβάζω σε συνέντευξη[1] υποψήφιου βουλευτή: «Ο λαός αρέσκεται στα ευχάριστα ψέματα και στα όμορφα λόγια, φροντίζοντας να τιμωρεί όποιον τολμούσε να εκφράσει σκληρές αλήθειες. Πήρα την απόφαση να ασχοληθώ με τα κοινά, όχι για να χαϊδέψω αυτιά και να γίνω αρεστός στο εκλογικό σώμα, αλλά για να φανώ χρήσιμος στην κοινωνία». Συνεχίζει λέγοντας: «χρειαζόμαστε ανθρώπους που να διακατέχονται από απλή λογική.»
.
Ξεχνάει όμως ότι «σκληρές αλήθειες» δεν είναι τίποτε άλλο από αναπαραγωγή των παγιωμένων οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων και προκαταλήψεων.
.
Ένα παράδειγμα «σκληρής αλήθειας» ήταν το 1781. Η υπόθεση του πλοίου Ζόνκ, όπου ο πλοίαρχος πέταξε στη θάλασσα 142 δούλους και ο πλοιοκτήτης ζήτησε να αποζημιωθεί από την ασφαλιστική γιατί καταστράφηκε το “εμπόρευμα”. Η «σκληρή αλήθεια» που εκφράστηκε από τον εισαγγελέα ήταν ότι το ότι πετάχτηκαν σκλάβοι στη θάλασσα ήταν το ίδιο με το «αν είχαν ριχτεί στη θάλασσα άλογα». Υπήρχαν όμως άλλοι που αγωνίστηκαν κατά της δουλείας, κατά αυτής της «σκληρής αλήθειας» και τελικά πέτυχαν να καταργηθεί.
.
Τέτοιες «σκληρές αλήθειες» είναι γεμάτη η ιστορία από την εποχή που οι βιομήχανοι δήλωναν ότι θα καταστραφεί η βιομηχανία αν καταργηθεί η παιδική εργασία.
Ας έρθουμε στα δικά μας. Μια σύγχρονη «σκληρή αλήθεια» είναι αυτό που είπε ο Πλεύρης το 2011[2]: «Φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται αν δεν υπάρχουν απώλειες, αν δεν υπάρχουν νεκροί. Όσοι πλέον μπουν εδώ θα έχουν τη λογική των αντικινήτρων… η κόλαση να φαντάζει παράδεισος σ’ αυτό το οποίο θα ζουν εδώ». Μια άλλη «σκληρή αλήθεια» είναι αυτό που η Χαρά Κεφαλίδου το 2011 έλεγε στη βουλή[3]: «Για μας η αθρόα, παράνομη μετανάστευση είναι πλέον ζήτημα εθνικό. Η Ελλάδα οφείλει πάνω απ’ όλα να εξασφαλίζει στους πολίτες της και σε όσους νόμιμα διαμένουν σ’ αυτήν ένα κράτος δικαίου, ένα περιβάλλον ελευθερίας, ασφάλειας και προστασίας, όπου το κάθε μέλος της κοινωνίας να μπορεί να αναπτύξει την προσωπικότητά του και να δουλέψει για την πραγμάτωση των ονείρων του. Και ακόμα οφείλει να λαμβάνει κάθε νόμιμο, είτε βραχυπρόθεσμο είτε μακροπρόθεσμο, μέτρο που θα εξασφαλίζει τα παραπάνω. Σ’ αυτό το πλαίσιο, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ας είμαστε λίγο πιο προσεχτικοί και πιο σοβαροί στις δηλώσεις μας για τον περίφημο φράχτη στα σύνορά μας. Κανείς δεν υποστήριξε ότι είναι η λύση για τη λαθρομετανάστευση. Είναι απλά ένα μέτρο ασφάλειας, πιστεύουμε, που μετριάζει το πρόβλημα της οξυμένης φάσης στην οποία βρισκόμαστε και στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους θέλουν να βλέπουν τη χώρα μας ως ξέφραγο αμπέλι, κυρίως στα απανταχού κυκλώματα εκμετάλλευσης λαθρομεταναστών και διακινητών. Το μήνυμα είναι σαφές. Τα ελληνικά σύνορα δεν προσφέρονται για διακίνηση λαθρομεταναστών, δεν προσφέρονται ως αφύλακτη πύλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.» Οι «σκληρές αλήθειες» που προβάλουν τους φράχτες ως μονόδρομο, έχουν σαν συνέπεια τον θάνατο του Αϊλάν.
Για να μας λένε «σκληρές αλήθειες» έχουμε τον Στέφανο Μάνο, τον Τζίμερο, τον Άρη Πορτοσάλτε και τον Άδωνη Γεωργιάδη και στο ΠΑΣΟΚ την ομάδα Λοβέρδου. Δεν μας χρειάζεται ακόμη ένας για να μας πει ότι «δεν υπάρχει σάλιο».
Αν ο Γκάντι έλεγε «σκληρές αλήθειες» η Ινδία θα ήταν ακόμη Βρετανική αποικία.
Η μόνη «σκληρή αλήθεια» που θα ήταν αποδεκτή είναι αυτή που θα απευθύνεται προς τους έχοντες: ότι πρέπει να φορολογηθούν, και να υπάρξει αναδιανομή του πλούτου. Όταν ακούμε για κοινή λογική, πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί και να έχουμε κατά νου ότι «η κοινή λογική είναι ο τρόπος μέσω του οποίου η υποτελής τάξη διάγει την υποτέλειά της»[4].
tanzo
[1] https://psithiri.gr/damianos-kaggelidis-5/?fbclid=IwAR1s_q5qYsgsjhL5yQjdUO3qy6a0doMYvkhSDaIH4mETwl04IPVDDrtoJz8
[2] https://www.youtube.com/watch?v=bWjlST0QmOA&ab_channel=Left.gr
[3] https://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/a08fc2dd-61a9-4a83-b09a-09f4c564609d/es110112.doc
[4] Geoffrey Nowell-Smith για τον κοινό νου σχολιάζοντας τον Γκράμσι