Η αναντιστοιχία φάνηκε πολλαπλή. Από την μία, αυτό που οι περισσότεροι περίμεναν να δουν στο ζήτημα του προέδρου της δημοκρατίας, δηλαδή μια συνέχεια στο διαφορετικό ύφος των κυβερνητικών επιλογών και από την άλλη ο ρεαλισμός της πολιτικής τακτικής. Έτσι, τα πράγματα ξαναβρίσκουν την σταθερότητα που είχαν, η θεσμοθετημένη πολιτική παίρνει το δρόμο με τις απαντήσεις που έχουν ονοματεπώνυμο και ο πληθυσμός το δικό του δρόμο με τα ανώνυμα ερωτηματικά…
Δεν ήταν όμως μόνον αυτό. Ένας μακρινός ακροατής, ένας ακροατής από άλλον κόσμο, ένας ακροατής που δεν ξέρει τίποτα για την κοινοβουλευτική διαδικασία στην Ελλάδα της 18ης Φεβρουαρίου 2015, ακούγοντας ονοματεπώνυμα να αρθρώνουν ονοματεπώνυμο δεν θα καταλάβαινε εύκολα αν του αποδίδουν τιμές χαράς ή λύπης. Ίσως, όσοι ήθελαν και ψήφισαν τον νέο πρόεδρο, επειδή προέρχεται από τον δικό τους πολιτικό χώρο, το έκαναν με την αναντίστοιχη κακή ψυχολογία ότι ήταν προτεινόμενος από τους πολιτικούς αντιπάλους τους. Και όσοι δεν ήθελαν, επειδή δεν εξέφραζε το ιδεολογικό τους προφίλ, τον ψήφισαν αναγκαστικά ως επιλογή κυβερνητικής τακτικής την οποία στηρίζουν.
Έτσι, αυτή η εκλογή προέδρου έμοιαζε περισσότερο με γεγονός θλίψης παρά χαράς.
Abraham Van Helsing
Άσχετο υστερόγραφο: δηλαδή, αν ο Αντώνης Σαμαράς τον περασμένο Δεκέμβρη πρότεινε για πρόεδρο τον Προκόπη Παυλόπουλο, τώρα μπορεί και να ‘ταν πρόεδρος ο Σταύρος Δήμας;