Το καθεστώς της κρίσης οδήγησε πολλούς να ασχοληθούν με την πολιτική, δηλαδή να ανακαλύψουν, ίσως πάλι, την ιδιότητα του πολίτη. Συζητήσεις, συμμετοχή, πειράματα οργάνωσης, έκφραση αιτημάτων, σχεδιασμοί έγιναν μέρος της καθημερινότητας. Από την άλλη, οι αξιωματούχοι ειδικοί της πολιτικής τέχνης βρέθηκαν σε ποικίλες σχέσεις με τον πληθυσμό, είτε απέναντι είτε εκφραστές του.
Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, συγκεκριμένοι ζητούσαν την ενεργό δράση των πολιτών αποκηρύσσοντας αυτό που ονόμαζαν έντεχνα “λογική της ανάθεσης”, δηλαδή την παθητικότητα που εναποθέτει τις ελπίδες της στον ειδικό. Όπως φάνηκε, όμως, ο “ευφημισμός” απλώς αντέστρεφε και απέκρυπτε τη “λογική του αποκλεισμού”, δηλαδή την πρακτική του ειδικού που αφού πάρει τα πράγματα στα χέρια του αναλαμβάνει να πραγματοποιήσει την κοινή βούληση, έτσι όπως την ερμηνεύει – φυσικά – ο ίδιος.
Νομίζω ότι πλέον το καθεστώς της κρίσης πέρασε σε νέα φάση και μπορεί καθένας να κοιτά ήσυχος τη δουλειά του χωρίς να μπλέκεται στη δουλειά του άλλου, ο πολίτης (αν έχει δουλειά) χωρίς να νιώθει ότι έχει αναθέσει τίποτα σε κανέναν και ο πολιτικός (όσο έχει δουλειά) χωρίς να παραδέχεται ότι αποκλείει κάποιον από κάτι!
Ψυρρή, 12 Αυγούστου 2015
Jenny von Westphalen