Και μέσα σ’ όλα, οι αιώνιοι φοιτητές ξαναποκτούν το δικαίωμα να δοκιμάσουν. Είχε αναδειχτεί σε μείζον ζήτημα. Αποτελούσε βασικό (τηλεοπτικό-εντυπωσιοθηρικό) επιχείρημα της «τάξης» που έμπαινε στα πανεπιστήμια. Σαν να ήταν το κύριο πρόβλημα της ανώτατης εκπαίδευσης. Εύκολα κανείς μπορεί να καταλάβει ότι το θέμα ήταν λογιστικό. Η διαγραφή τους ήταν μια καλή δικαιολογία για περικοπές. Ωστόσο ποτέ δεν επιβάρυναν τον πραγματικό προϋπολογισμό των πανεπιστημίων. Κάποιοι ίσως επιβάρυναν τον οικογενειακό τους προϋπολογισμό και την ψυχική υγεία των γονιών τους που ήλπιζαν μέχρι την τελευταία στιγμή.
Και ποιος δεν έχει παραδείγματα παιδιών που έστω κι αργά μπήκαν στη διαδικασία και κατάφεραν να πάρουν το πολυπόθητο πτυχίο. Όπως και άλλων που σε ηλικία μεγαλύτερη εγκατέλειψαν τις αρχικές τους σπουδές για να ξαναπροσπαθήσουν σε μια άλλη σχολή. Επομένως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κάποιοι αργούν να βρεθούν μ’ ένα πτυχίο στα χέρια. Ακόμη και από την οπτική της νεοφιλελεύθερης εργασιακής ευελιξίας θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ακύρωση των «αιώνιων φοιτητών» έρχεται σε αντίθεση με την εποχή της «δια βίου μάθησης». Υποτίθεται πως πάντοτε πρέπει να έχει πρόσβαση στη γνώση ο ενδιαφερόμενος για να βελτιώσει την επαγγελματική του θέση. Γιατί λοιπόν όχι σ’ ένα δημόσιο πανεπιστήμιο χωρίς απορρόφηση ΕΣΠΑ ή χωρίς την προσωπική οικονομική επιβάρυνση για σεμινάρια (αμφίβολης συχνά ποιότητας), για ιδιωτικές σχολές επιμόρφωσης κλπ.
Αλλά αν θέλουμε να εστιάσουμε στην ουσία οφείλουμε κάποια στιγμή να συζητήσουμε τι σχέση (μεταξύ άλλων βέβαια) μπορεί να έχει η εγκατάλειψη της φοίτησης με τον καταναγκασμό που τόσα χρόνια επιβάλλει η εκπαιδευτική πολιτική, να παίρνουν τα παιδιά στα 16 τους τόσο σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον τους. Και μάλιστα σ’ ένα σχολείο που δεν προσφέρει καμία δυνατότητα προσανατολισμού και γνωριμίας με τη ζώσα πραγματικότητα.
παραρλάμα