Πως πέρασαν οι μέρες. Χαμπάρι δεν το πήρα. Από αναβολή σε αναβολή έφτασαν οι εξετάσεις κι εγώ, κάνοντας το ίδιο λάθος, δεν άνοιξα βιβλίο. Μόλις τελείωσα την Α’ Λυκείου και αύριο δίνω μαθηματικά και όχι μόνο δεν διάβασα, αλλά δεν ξέρω καν ποια είναι η ύλη. Πάλι θάλασσα τα έκανα.
Τι είναι όμως αυτό που μου συμβαίνει; Είμαι πενήντα χρονών, έχω τελειώσει το Λύκειο εδώ και περισσότερα από τριάντα χρόνια. Γιατί είμαι ξανά μαθητής; Με ταλαιπώρησε αυτή η σκέψη και στο τέλος το βρήκα. Στο Λύκειο ήμουν κακός μαθητής. Πέρασαν τα χρόνια, σπούδασα, έγινα επιστήμονας, αλλά μου έμεινε ο καημός: γιατί να είμαι κακός μαθητής στο λύκειο; Το πήρα απόφαση λοιπόν, και ξαναγράφτηκα στο Λύκειο. Μοναδικός σκοπός, αυτή τη φορά να είμαι καλός μαθητής.
Δεν έχω ιδέα πως πέρασε η σχολική χρονιά. Δεν θυμάμαι καν αν πήγα έστω και μία φορά στο μάθημα. Δεν θυμάμαι κανέναν από τους καινούργιους συμμαθητές μου. Κι έφτασαν κιόλας οι εξετάσεις. Και η ιστορία επαναλήφθηκε. Δεν άνοιξα βιβλίο. Αύριο δίνω μαθηματικά και θα γράψω μια κουλούρα. Χειρότερο ρεζιλίκι δεν γίνεται: Επιστήμονας πράγμα, πενήντα χρονών, και να μην γράψω μαθηματικά! Πρέπει να βρω έναν τρόπο να αποφύγω τις εξετάσεις. Να πω ότι είμαι άρρωστος και να ζητήσω να εξεταστώ άλλη μέρα. Με κυρίευσε άγχος.
Και ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι: γιατί ξαναγράφτηκα στο Λύκειο; Τι σημασία θα είχε αν τελικά ξανατελείωνα το Λύκειο σαν καλός μαθητής αυτήν τη φορά; Οι απαντήσεις δεν ήταν επαρκείς. Αποφάσισα ότι δεν θα δώσω εξετάσεις, και δεν θα συνεχίσω το Λύκειο. Δεύτερη ζωή δεν έχει. Το άγχος χάθηκε.
Και μετά ξύπνησα. Τι παράξενο όνειρο! Πως τα σχολικά μας χρόνια καθορίζουν τη ζωή μας!
tanzo