Τις τελευταίες δεκαετίες, κάθε χρόνο, επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό. Καμιά εκατοστή χιλιάδες νέοι ετοιμάζονται για την τελετή ενηλικίωσης, όπως εύσχημα ονομάζεται ο πανελλήνιος διαγωνισμός εισαγωγής στα πανεπιστήμια, δηλαδή η ήπια αποκοπή από την οικογένεια. Πρόκειται για κάτι που συγκινεί όλους και στο οποίο συμμετέχουν όλοι, εφόσον διαμορφώνει μια διαφορετική σχέση με τους νέους μας. Πρωτίστως ανάμεσα στους νέους και στους γονείς τους, τους καθηγητές τους, το συγγενικό και φιλικό περιβάλλον, κλπ, αν και όχι με την ίδια σειρά κατ’ ανάγκη.
Ο προσεχώς ενήλικος νέος υιοθετεί το ανάλογο λάιφ-στάιλ. Στο όνομα της προετοιμασίας για την τελετή, αποφασίζει ότι φέτος θα τα δώσει όλα, ξεκινά με όρεξη να καταπίνει σελίδες και ασκήσεις, υπόσχεται ότι θα καλύψει τα πρώτα κενά κατά το Σαββατοκύριακο, υπόσχεται ότι κατά τις διακοπές των Χριστουγέννων θα κάνει επανάληψη σε όλα τα μαθήματα, πίνει καφέδες για να διαβάσει ως αργά, νυστάζει το πρωί και απαξιώνει τις διδακτικές ώρες γενικής παιδείας, πίνει καφέ το πρωί (κατά προτίμηση από κάποιο μαγαζί κοντινό στο σχολείο), δεν βγαίνει έξω όπως τις προηγούμενες χρονιές, αλλά βγαίνει έξω αλλιώς τώρα πια, γράφει τρίωρα διαγωνίσματα προσομοίωσης, τσακώνεται με τους δικούς του, αμφισβητεί για πλάκα τους μεγαλύτερους, μιλά αλλιώς στους γείτονες, αφήνει σχεδόν όλα τα βιβλία του κάτω από το σχολικό θρανίο, δεν κάνει τις εργασίες για το μάθημα, δεν διαβάζει ακολουθώντας κάποιον ρυθμό, αρχικά πατά σε δυο βάρκες, του φροντιστηρίου που είναι – κατά κανόνα – πιο μπροστά και του σχολείου – όσο αυτό αγωνίζεται να ανταποκριθεί, ενίοτε προσποιείται πως διαβάζει, ενίοτε υπόσχεται πως θα διαβάσει, έστω στο τέλος καθώς πλησιάζει η ώρα της τελετής.
Και, όταν ανακοινωθούν οι ημερομηνίες, αρχίζει να μετρά τις μέρες που απομένουν. Μια νέα σειρά μπαίνει στον κόσμο. Από χτες, λοιπόν, μετράμε: εξήντα δύο και σήμερα…
Gabriel John Utterson