Ανάμεσα στα εκπαιδευτικά ζητήματα που θέτουν οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης έχει ενδιαφέρον να δούμε αν θα περιλαμβάνεται κάτι σχετικό με τις καταργήσεις/ συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων. Και αυτό όχι τόσο για να οικτίρουμε ή να επιβραβεύσουμε μια συσχέτιση με όσα διακηρύσσονταν από τον μέχρι πριν δύο βδομάδες αντιπολιτευτικό λόγο.
Το ζήτημα των σχολικών μονάδων είναι σημαντικότατο και είναι κρίμα να περιορίζεται στην πτυχή της κατάργησης/συγχώνευσης κάποιων που οι δημογραφικές εξελίξεις άφησαν χωρίς μαθητές. Θα πρέπει να το δούμε με κριτήρια εκπαιδευτικά κατά πρώτο λόγο και να δούμε και την οπτική των γιγαντωμένων σχολείων με τους εκατοντάδες μαθητές και τους δεκάδες εκπαιδευτικούς.
Στην περίπτωση αυτήν τίθενται πιο σημαντικά ζητήματα, όπως πόσο εκπαιδευτικά μπορεί να λειτουργήσει ένα σχολείο στο οποίο οι μαθητές δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, στο οποίο οι μαθητές κατουσίαν δεν έχουν συμμαθητές, αλλά απλώς συναντιούνται με άλλα παιδιά ή εφήβους στις ίδιες μονότονες αίθουσες. Πόσο εκπαιδευτικά μπορεί να λειτουργήσει, όταν οι μαθητές δεν γνωρίζουν τους εκπαιδευτικούς, άσχετα αν διδάσκονται ή όχι από τον καθένα μέσα στην αίθουσα. Και βεβαίως πόσα προβλήματα προκαλεί το γεγονός ότι δεν είναι εύκολο να γνωρίζουν οι εκπαιδευτικοί τα πρόσωπα και τις ψυχές των μαθητών, όταν ο αριθμός τους ξεπερνά την μισή χιλιάδα.
Και τα ζητήματα συνεχίζονται. Πόσο ταιριάζουν στην νεολαία της χώρας οι συνθήκες των κτιρίων, πόσα τετραγωνικά αίθουσας ή αυλής αντιστοιχούν σε κάθε μαθητή. Πόσο φιλικό είναι το περιβάλλον. Πόσος χρόνος απαιτείται για να φάνε μισή χιλιάδα μαθητές σ’ ένα διάλειμμα. Πόσο επηρεάζουν όλα αυτά τη διδακτική και μαθησιακή προσπάθεια. Πόσο επιτρέπουν εκπαιδευτικές δράσεις διαφορετικές από την γνωστή πειθαρχική διδασκαλία στην οποία ο ένας τοποθετείται απέναντι στους πολλούς σαν να είναι αντίπαλος.
Θα συνεχίσουμε.
Gabriel John Utterson