Ανάμεσα στα εκπαιδευτικά ζητήματα που άνοιξε η προεκλογική αντιπαράθεση και έθεσε η μετεκλογική συγκυρία είναι και τα σχολικά βιβλία. Τα πράγματα είναι απλά: ενώ τα βιβλία που χρησιμοποιούνται για να μεταδώσουν τις πτυχές του πολιτισμού στις νεότερες γενιές θα έπρεπε να είναι υποδειγματικά, είναι κατά τεκμήριο προχειρογραφήματα. Δυστυχώς, όμως, γίνονται θέμα συζήτησης μόνο όταν τίθενται στο ιδεολογικό μικροσκόπιο χωρίς ουσιαστικά εκπαιδευτικά κριτήρια. Γίνονται θέμα συζήτησης για να υπηρετήσουν άλλες σκοπιμότητες και ακολούθως αφήνονται στη λήθη που εξασφαλίζει η αδιάβατη διδακτική αίθουσα.
Μήπως κάπως έτσι δεν εξοβελίστηκε από τις αίθουσες το βιβλίο σύγχρονης ιστορίας της ομάδας Ρεπούση για να αντικατασταθεί στη συνέχεια από άλλο, το οποίο κατάπιαν αμάσητο και οι περισσότεροι αριστεροί που συστρατεύτηκαν στην πολεμική;
Το ζήτημα των σχολικών βιβλίων θέτουν με αφορμή της συγκυρία δύο ιντερνετικοί φίλοι που γράφουν: “Εμείς σκοπό έχουμε να δείξουμε τη χαρά μας για το ενδιαφέρον που προέκυψε και να θυμίσουμε και άλλα ατοπήματα στα σχολικά βιβλία, που επίσης «μπορεί να προκαλέσουν παρανοήσεις από τους μαθητές»”. Το κείμενο για το οποίο μιλώ βρίσκεται στο περιοδικό Χρόνος.
Φοβάμαι ότι η έκφραση χαράς που δηλώνουν είναι ειρωνικό σχόλιο, ότι ξέρουν καλά τι συμβαίνει και για ποιους λόγους, ότι μιλούν με προσποιητή αφέλεια. Δεν ξέρω.
Gabriel John Utterson