Ανάμεσα στα άλλα θέματα, που αποτελούν την ουσία των τελευταίων εξελίξεων, συζητιούνται και ζητήματα λαιφστάιλ. Πρόκειται για την αντίληψη σχετικά με την κοσμιότητα και πως αυτή εκφράζεται από τις ενδυματολογικές προτιμήσεις των πολιτικών. Χρειάστηκαν σχεδόν τρεις δεκαετίες για να ξεφύγει η ελληνική αριστερά από την στερεότυπη εικόνα του τζάκετ και των άλλων επιλογών εμφάνισης, όπως θα μπορούσε να είναι τα – μακρύτερα – μαλλιά, που σταδιακά εκλείψαν ή αφομοιώθηκαν. Βέβαια, οι νεολαΐστικες επιλογές, που αισθητοποιούσαν την αμφισβήτηση και λειτουργούσαν σε συμβολικό επίπεδο, δεν αντανακλούνταν εξορισμού σε πολιτικό επίπεδο. Στις μέρες μας, οι επιλογές ενός άνετου ντυσίματος, που εκδηλώνει πιο ζεστή και οικεία συμπεριφορά, εκφράζονται και σε επίσημο πολιτικό επίπεδο. Σαν να είναι το λαιφστάιλ αριστερής πολιτικής.
Οι προηγούμενες σκέψεις έχουν αφετηρία τις επικρίσεις για τον εξοβελισμό της γραβάτας, σαν αυτή να είναι το κύριο έμβλημα της ορθής πολιτικής. Εδώ και δυο βδομάδες οι συμβολισμοί που κρύβονται πίσω από τις ενδυματολογικές προσεγγίσεις των νέων προσώπων στα οποία ανατέθηκε η πολιτική ευθύνη της χώρας με την έκφραση της εκλογικής βούλησης, γίνονται διαρκώς θέμα συζήτησης. Σαν να είναι μήνυμα προς όλους, σαν να δείχνει την άρνηση να βάλουν θηλιά στο λαιμό και να πράξουν χωρίς το εκβιαστικό σφίξιμό της. Και ξαφνιάζει το μένος με το οποίο εκδηλώνονται οι αντιπολιτευτικές κουβέντες των απλών ανθρώπων, κάτι που φανερώνει κυρίως αδυναμία συγκρότησης ουσιαστικής κριτικής. Ή, πιθανόν, κενότητα ενός πολιτικού λόγου που θα προτιμούσε έναν ηγεμόνα με γραβάτα και ας είναι γυμνός. Και μάλιστα όσο πιο ακριβή η γραβάτα, τόσο πιο γυμνός…
μικρός αιώνας
(για μια κουβέντα που κάναμε περί λαιφστάιλ στις 23 Γενάρη)
One comment