Υπήρχε μια παλιά ιαπωνική παράδοση, η Ubasute (ή oyasute). Σύμφωνα με αυτήν την παράδοση, οι ασθενείς ή ηλικιωμένοι συγγενείς μεταφέρονταν στο βουνό όπου αφήνονταν να πεθάνουν από τη δίψα και την πείνα ή από τα στοιχεία της φύσης. Η πρακτική αυτή ήταν πιο συνηθισμένη σε περιόδους ξηρασίας και λιμού, όταν δεν υπήρχαν αρκετά αγαθά για να επιβιώσουν οι ηλικιωμένοι και οι οικογένειές τους. Δεν είχαν άλλη επιλογή από την αναγκαστική «απόσυρσης» τους. Δηλαδή, ένας άνθρωπος που δεν ήταν πλέον παραγωγικός και η οικογένεια του δεν μπορούσε να τον συντηρήσει· περίσσευε.
Σήμερα, στην Ελλάδα, και όσες χώρες έχει επιβληθεί η «θεραπεία» της διαρκούς λιτότητας, αυτοί που περισσεύουν είναι οι νέοι και αυτοί που είναι χρήσιμοι είναι οι ηλικιωμένοι. Οι νέοι, εν δυνάμει παραγωγικοί χωρίς όμως δυνατότητα να παράγουν και να αυτοσυντηρηθούν, επιβιώνουν χάρη σε όσους ηλικιωμένους έχουν ακόμη διατηρήσει μια αξιοπρεπή σύνταξη. Όσοι δεν τα καταφέρουν ή έχουν κάποια προσόντα, «αποσύρονται» από την κοινότητα, και φεύγουν μετανάστες. Όσοι δεν έχουν κάποιον να τους βοηθήσει, ούτε έχουν τη δυνατότητα να μεταναστεύσουν, «αποσύρονται» στο περιθώριο της κοινωνίας και παραμένουν ως «εφεδρικός στρατός» που θα απειλεί όσους έχουν ακόμη εργασία, κάνοντας τους να νομίζουν ότι η εργασία με χαμηλό μισθό και στυγνή εκμετάλλευση είναι ευλογία.
Σε λίγα χρόνια, όταν οι ηλικιωμένοι του σήμερα δεν θα υπάρχουν στη ζωή και οι σημερινοί νέοι θα έχουν συνταξιοδοτηθεί (όσοι τα καταφέρουν) με σύνταξη φιλοδώρημα, θα πρέπει να δημιουργηθεί μια ελληνική παράδοση ubasute ώστε η κοινωνία να ξεφορτώνεται όσους «δεν μπορεί» να συντηρήσει.
tanzo