Το «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς (aka ΣΥΡΖΑ) που όπως πολλοί ισχυρίζονται δεν είναι πραγματικό αλλά βασίζεται σε ένα μεταφυσικό Απόλυτο (σοσιαλισμός) με το οποίο είναι δεμένη άρρηκτα και δικαιολογεί κάθε ενέργειά της ως καλή ακόμη και αν συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή, το «σώμα» του ΣΥΡΙΖΑ (κυβέρνηση) ζει αναγκαστικά στις δύσκολες συνθήκες του πραγματικού κόσμου, διαχωρισμένο από την «ψυχή» του (ιδεολογία). Όμως με της βοήθεια της Θείας Χάρης διασυνδέονται σώμα και ψυχή, καθαγιάζονται οι πράξεις του σώματος και αποκτούν την ηθική ανωτερότητα της ψυχής τους.
Από την άλλη μεριά, υπάρχουν αυτοί (πχ ΔΗΜΑΡ) που δεν διαθέτουν το «ηθικό πλεονέκτημα» το οποίο να βασίζεται σε κάτι υπερβατικό, και το αναγνωρίζουν. Όχι όμως γιατί είναι λιγότερο ηθικοί από τους κατέχοντες του ηθικού πλεονεκτήματος, αλλά επειδή έχουν αποδεχτεί ότι δεν έχουν πια «ψυχή», αλλά μόνο «σώμα». Δεν υπάρχει κάτι να καθοδηγεί το έρμο «σώμα» τους, που άγεται και φέρεται από τους γήινους ανέμους της αναζήτησης της εξουσίας.
Υπάρχουν αυτοί (ΝΔ), που επειδή η ιστορία τους δεν τους επιτρέπει, δεν ισχυρίζονται ότι είναι ηθικοί και προσπαθούν να πείσουν ότι και οι άλλοι είναι τόσο ανήθικοι όσο και ίδιοι.
Τέλος, κάποιοι ισχυρίζονται ότι υπάρχουν (ΠΑΣΟΚ) αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν, οπότε δεν μπορεί να είναι φορέας ηθικής ένα ανυπόστατο σώμα.
Με αφορμή αυτήν την παρεμπίπτουσα αλλά υπαρκτή συζήτηση που εξελίσσεται από τον Σεπτέμβρη του 2015, παραθέτω, τμήματα από ένα άρθρο του Εουτζένιο Σκάλφαρι (ιδρυτής της εφημερίδας La Republica) με τίτλο: «Για να ενεργήσουμε ηθικά, ας εμπιστευθούμε το ένστικτο» που δημοσιεύτηκε το 1996 στο πλαίσιο μια δημόσιας συζήτησης μεταξύ του γνωστού μας Ουμπέρτο Έκο και του Καρδινάλιου Κάρλο Μαρία Μαρτίνι. Το τμήματα του κειμένου πάρθηκαν από την έκδοση της εφημερίδας Ημερησία με τίτλο «Τι πιστεύει αυτός που δεν πιστεύει. Ένας διάλογος για την ηθική στους έσχατους καιρούς».
Ο Καρδινάλιος Μαρτίνι υποστηρίζει ότι αν η ηθική δεν είναι συνδεδεμένη με τις εντολές που προέρχονται από ένα Απόλυτο (θεός), αυτή θα είναι εύθραυστη, θα είναι σχετική, θα είναι μεταβαλλόμενη, θα είναι ατελής –μπορεί να είναι ακόμη- μια μη ηθική αν όχι μια αντιηθική.
…
Ο Καρδινάλιος στηρίζει όλη την ομιλία του στο διαχωρισμό του σώματος και της ψυχής. Αυτή η τελευταία είναι φτιαγμένη κατ’ εικόνα και ομοίωση του δημιουργού.
…
Δεν υπάρχει δεσμός με το απόλυτο που να μπόρεσε ποτέ να εμποδίσει τη σχετικότητα της ηθικής. Το κάψιμο μιας μάγισσας ή ενός αιρετικού δεν θεωρήθηκε ποτέ αμάρτημα και πολύ λιγότερο έγκλημα, τουλάχιστον για το μισό της ιστορίας της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Αντίθετα, οι ωμότητες αυτές… γίνονταν στο όνομα της προστασίας της ίδιας της θρησκείας και της ηθικής που θα έπρεπε να είναι ένα αδιάσπαστο τμήμα της. Η χριστιανική ηθική, προσκολλημένη στο απόλυτο, που προέρχεται από τον υπερβατικό θεό δεν εμπόδισε καθόλου την ερμηνεία σχετικότητας της ίδιας της ηθικής.
…
Ποιο είναι το θεμέλιο της ηθικής πάνω στο οποίο πιστοί και μη πιστοί θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε; Προσωπικά θεωρώ ότι αυτό στηρίζεται στο ότι βιολογικά οι άνθρωποι ανήκουν στο ίδιο είδος. Θεωρώ ότι στα άτομα αντιστοιχούν και συμβιώνουν δύο ένστικτα ουσιαστικά: εκείνο της επιβίωσης του ατόμου και εκείνο της επιβίωσης του είδους, Το πρώτο επιτρέπει τον εγωισμό που είναι απαραίτητος και θετικός, εφόσον δεν ξεπερνάει το κατώφλι πέρα από το οποίο γίνεται καταστρεπτικός για την κοινότητα. Το δεύτερο καλλιεργεί το αίσθημα της ηθικής, δηλ. την ανάγκη να επιφορτιστούμε τα βάσανα των άλλων για το κοινό καλό.
…
Προσωπικά εγώ δεν εμπιστεύομαι εκείνο το Απόλυτο που υπαγορεύει ετερόνομες εντολές και δημιουργεί ιδρύματα που εκείνο το ίδιο προορίζεται να καθοδηγεί, να τα αγιοποιεί και να τα ερμηνεύει. Η ιστορία, Καρδινάλιε Μαρτίνι, και εκείνη του θρησκευτικού τάγματος που εσείς ανήκετε (ιησουίτης), με εξουσιοδοτεί, θα μπορούσα να πω με προκαλεί, να μην εμπιστεύομαι.
Είναι εύκολο να γίνουν οι παραλληλισμοί
tanzo