Η κριτική προς το ΣΥΡΙΖΑ είναι συνηθισμένη και αναμενόμενη. Όμως ένα παράξενο φαινόμενο συμβαίνει στο πολιτικό σώμα τα δύο τελευταία χρόνια. Το καινούργιο βρίσκεται στη χρήση δύο μέτρων και δύο σταθμών στην αξιολόγηση της πολιτικής και των πολιτικών. Αυτού του είδους η κριτική προέρχεται κυρίως από τρεις μπάντες: από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, τους λεγόμενους αμετανόητους, αυτούς που ότι και αν συμβεί θα παραμείνουν στο ΠΑΣΟΚ, από τη νέα γενιά των νεοφιλελεύθερων ειδικά όσων δεν κρύβονται πίσω από μετά-κόμμα ποτάμι και κινούνται ως ελεύθερα ηλεκτρόνια στον τεράστιο συντηρητικό χώρο και τέλος είναι η παραδοσιακή κριτική από το ΚΚΕ.
Κοινό τους γνώρισμα είναι ότι όλοι ανεξαιρέτως όταν κρίνουν την πολιτική τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως από τη σκοπιά της πολιτικής ηθικής, τοποθετούν τον πολιτικό πήχη πολύ ψηλά, και καλά κάνουν. Μόνο που όταν κρίνουν τον εαυτό τους, σπεύδουν να κατεβάσουν τον πήχη τόσο χαμηλά που ακόμη και ο Βορίδης καταφέρνει να τον υπερπηδά.
Οι εναπομείναντες πιστοί στο ΠΑΣΟΚ, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το ανήθικο της παρουσίας στο ΣΥΡΙΖΑ του Κουρουμπλή, του Μητρόπουλου και του Μιχελογιάννακη (oh mon dieu!!!), αλλά καταπίνουν αμάσητη την κάμηλο του Βενιζέλου της λίστας Λαγκάρντ, του Λοβέδρου των διαπομπευμένων οροθετικών, του Τσουκάτου, του Γιάννου, του Άκη και των άλλων παιδιών. Αντίστοιχα, οι περιπλανώμενοι νεοφιλελεύθεροι, που τελευταία αισθάνονται καλύτερα στη ζεστασιά της μαμάς ΝΔ, ωρύονται για τον Νικολόπολο των ΑΝΕΛ στη συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ψηφίζουν τη ΝΔ των Σαμαρά, Βορίδη, Άδωνι, Μπαλτάκου … είναι τόσοι πολλοί! Το ΚΚΕ αντιθέτως, έχει την ιδιαιτερότητα να βάζει τον πήχη τόσο ψηλά που, όποιος τολμήσει να κυβερνήσει, μόνο από κάτω μπορεί να περάσει.
Ένα πρώτο συμπέρασμα, ειδικά σε ότι αφορά στην κριτική που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ και τους νεοφιλελεύθερους, είναι ότι αναγνωρίζουν στη μεριά της αριστεράς αυτό ακριβώς που στη δική τους πλευρά έχει χαθεί (για τους ΠΑΣΟΚους) ή δεν υπήρξε ποτέ (για τους νεοφιλελεύθερους): το ηθικό πλεονέκτημα. Αναζητούν, όμως με έναν παράξενο τρόπο, να γεμίσουν το δικό τους κενό κι αν αυτό δεν μπορεί να γίνει, προσπαθούν να παρουσιάσουν ότι υπάρχει ένα αντίστοιχου μεγέθους ηθικό κενό και στους άλλους.
Μια άλλη ερμηνεία, μπορεί να δοθεί με τη θεωρία της γνωστικής ασυμφωνίας[1] όπου οι αντιδράσεις στην καταφανή αποτυχία επαλήθευσης της πίστης στο προσδοκώμενο, προκαλεί μεγαλύτερη ακόμα ενίσχυση αυτής της πίστης, παρά το ότι συγκρούεται με κάθε έννοια λογικής. Έτσι η λογική σκέψη καθίσταται αδύνατη.
[1] http://enallaktikidrasi.com/2014/01/otan-t-gegonota-sygkrouontai-me-ta-pisteyo-mas/#ixzz37ixYIb64