Σε επιστημονικούς υπολογισμούς, για την εκτίμηση ενός μεγέθους επιλέγεται ένα μαθηματικό μοντέλο το οποίο απεικονίζει κατά προσέγγιση το σύνολο των αλληλοσχετιζόμενων φαινομένων που υπεισέρχονται στη διαδικασία μετατροπής των δεδομένων σε αποτελέσματα. Τα προσδιοριστικά μοντέλα περιλαμβάνουν και τη διαδικασία ρύθμισης των παραμέτρων του μοντέλου ώστε μεταβάλλοντας τις τιμές τους, τα αποτελέσματα που δίνει το μοντέλο να μη διαφέρουν σημαντικά από τα πραγματικά αποτελέσματα.
Έτσι και στην πολιτική, όταν το πολιτικό σου μοντέλο αποτυγχάνει να προσομοιώσει την πραγματικότητα τότε υπάρχουν δύο επιλογές: είτε ρυθμίζονται καλύτερα εκείνες οι παράμετροι που εκτιμάται ότι οδήγησαν σε ανεπιθύμητα αποτελέσματα (calibration) είτε … επιλέγεται άλλο μοντέλο. Τίποτα από τα δύο δεν πρέπει να γίνει αβασάνιστα, χωρίς σοβαρή ανάλυση των αιτιών της αστοχίας.
Στην προκειμένη περίπτωση, του 3ου μνημονίου, η αρχική παραδοχή (οι ευρωπαίοι δεν θα αρνηθούν την φιλολαϊκή και αναπτυξιακή πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ) που απαντούσε στο ερώτημα: «κι αν οι Ευρωπαίοι αρνηθούν την πρότασή μας;», καταγράφηκε ως αστοχία που όχι μόνο δεν έδωσε αποτελέσματα παραπλήσια με τα αναμενόμενα, αλλά έδωσε ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που προέβλεπε το μοντέλο (αλλαγή των συσχετισμών εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αποδοχή μιας αναπτυξιακής και φιλολαϊκής πολιτικής) και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε περαιτέρω λιτότητα.
Άρα λοιπόν, κατ αρχάς θα πρέπει να εξεταστεί αν κάποιες κρίσιμες παράμετροι του μοντέλου είχαν εκτιμηθεί λανθασμένα και θα πρέπει να διορθωθούν. Είναι επαρκής η μεταβολή της τιμής της παραμέτρου από ΝΑΙ σε ΟΧΙ για να αποδώσει το μοντέλο ή χρειάζονται ρύθμιση άλλες σημαντικότερες παράμετροι (συνθήκη του Μάαστριχ, έξω από την ΕΕ) ή και ολοκληρωτική αλλαγή του μοντέλου που έχει επιλεγεί (ριζοσπαστική αριστερά);
Από τη μία μεριά (διαφωνούντες βουλευτές) εξετάζεται η μεταβολή μιας δευτερεύουσας παραμέτρου, που συνοψίζεται στη φράση «έξω από την ευρωζώνη» (απεμπλοκή) και από την άλλη μεριά (κυβέρνηση και οι βουλευτές που τη στηρίζουν) έχουν στην πράξη απορρίψει το μοντέλο που τους οδήγησε στην εξουσία (ριζοσπαστική αριστερά) και έχουν επιλέξει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο με αρκετές δόσεις αγωνιστικότητας, τιμιότητας και «πολιτικού ρεαλισμού».
Η εμπειρία των τελευταίων 5 ετών έχει δείξει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι φιλολαϊκά μέτρα μέσα από νεοφιλελεύθερες πολιτικές δεν μπορεί να υπάρξουν. Άρα η αστοχία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου που επέλεξε η κυβέρνηση θεωρείται δεδομένη. Από την άλλη μεριά, αν ο στόχος είναι να καλυτερέψουν οι συνθήκες της ζωής της πλειοψηφίας των πολιτών, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι με τη ρύθμιση μιας μόνο παραμέτρου στο μοντέλο «ριζοσπαστική αριστερά» δεν θα οδηγηθούμε σε νέα αστοχία.
Ίσως τελικά σε κάθε περίπτωση, πρέπει να καλλιεργηθεί στην κοινωνία η επιλογή ενός τελείως διαφορετικού μοντέλου που να μην περιλαμβάνει την ευρωζώνη και την ΕΕ ως ενδεχόμενα. Φυσικά, εάν επιλεγεί αυτή η κατεύθυνση, θα πρέπει να εξεταστούν οι ρεαλιστικές δυνατότητες επιβίωσης του λαού χωρίς τα μέχρι σήμερα ευχολόγια, θεολογία, αοριστίες και ασάφειες που περιείχε το μοντέλο που επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ.
tanzo