Θυμήθηκα ήδη δύο φορές την κρίση καλού φίλου για την επιλογή να είναι ο Ζωή Κωνσταντοπούλου προεδρίνα της βουλής. Σκέφτηκε ότι θα είναι η καλύτερη αντιμετώπιση των χρυσαυγητών βουλευτών που θα αισθάνονται την ανάμνηση της αυστηρής μάνας να τους επιβάλει να φάνε το αυγουλάκι τους.
Η πρώτη: “Ίσως δεν θα έχετε διαπιστώσει ότι όλες αυτές τις ώρες διεξάγεται κανονικά μια διαδικασία η οποία δεν περιέχει το να κραυγάζει κάποιος και να απέρχεται. Εάν θέλετε το λόγο μπορείτε να τον ζητήσετε”, απευθύνθηκε προς τον Γεωργιάδη, αφού τον άφησε πρώτα να γκρινιάξει για το… αυγό που δεν του άρεσε. Και η δεύτερη: “Ο κύριος Ψαριανός λέει ότι και οι τοίχοι έχουν αυτιά, μάλλον αυτοπροσδιορίζεται ως ο τοίχος”.
Ήδη η διάσταση που πήραν τα δύο συμβάντα και τα σχετικά σχόλια μοιάζουν με την καζούρα της παρέας προς το αντράκι που το κάλεσε η μάνα του να φάει το αυγό ή να πιει το γάλα του. Ψυχολογικής διάστασης το ζήτημα αγγίζει τον φόβο για την επίκριση ή – χειρότερα – την απόρριψη που μπορεί να βιώσει το αγόρι από τη μάνα, εφόσον δεν υπακούσει στις επιταγές του. Αγγίζει το σκοτεινό κόσμο του οιδιπόδειου και την αρχέγονη μητριαρχική φιγούρα που παίζει με άλλους όρους.
Άλλος φίλος το είχε πει αλλιώς παλιότερα: “Πουλόβερ είναι αυτό που φοράμε όταν κρυώνει η μάνα μας”.
Abraham Van Helsing
1. Η Παρατήρηση στον Α. Γεωργιάδη
2. Προς τον Στ. Θεοδωράκη και Γρ. Ψαριανό