Στα χρόνια της κρίσης, που έγινε καθεστώς, ανέκυψαν όλα εκείνα τα γνωστά και πολυσυζητημένα θέματα που ταρακούνησαν ζωές και συνειδήσεις. Κεντρικά θέματα καθημερινής κουβέντας σκίασαν άλλα μικρά και καθημερινά. Αυτά που συναντάμε στη δουλειά, στις παρέες, στο δημόσιο χώρο. Την ελεύθερη ακρόαση για να κερδίσουμε την ελεύθερη έκφραση, αυτά που χάσαμε κάτω από τις αδώνιες τσιρίδες και την αλά Μένγκελε βοριδιααιμία. Το ήθος που σέβεται τον άλλον, όταν βρίσκεται στην ανάγκη, αυτό που χάσαμε μέσα στις θάλασσές μας μαζί με πνιγμένα παιδιά άλλης ράτσας. Τον σεβασμό στην αξία του νέου που έχει πολλά να δώσει, αλλά δεν έχει τον γνωστό για να τον προωθήσει και δεν έμαθε ποτέ με ποιον τρόπο γίνονται οι γνωριμίες.
Παρασύρθηκα και τα γράφω σαν να είναι “μεγάλα” και δύσκολα, δεν είναι. Εννοώ ότι αφορούν μικρές καθημερινές στιγμές που δεν κοστίζουν τίποτα σε χρήμα, που είναι όμως ακριβές σε ανθρωπιά. Μπορεί το πλαίσιο όλων αυτών να είναι ένα μεγάλο ζητούμενο, αλλά η καθημερινότητα δεν θ’ αλλάξει αν δεν συνεχίσουμε να νοιαζόμαστε και να πράττουμε για τα μικρά. Και ας είναι μικρά σαν αυτό το κείμενο…
μικρός αιώνας