Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το πρόβλημα δεν είναι οι πρόσφυγες, ούτε οι μετανάστες· είναι η φτώχια.
Αν ερχόταν στην Ελλάδα κάποιος εμίρης να αγοράσει μια ποδοσφαιρική ομάδα, δεν θα τον ρωτούσαμε ούτε αν είναι σιίτης ή σουνίτης ούτε πόσες γυναίκες έχει, ούτε αν παντρεύτηκε δωδεκάχρονες, ούτε αν είναι χριστιανός, ούτε αν πλένει τον κώλο του, ούτε αν είναι άρρωστος, ούτε θα τον περνούσαμε από χοτ σπότ. Ούτε βέβαια θα ρωτούσαμε αν είναι εμβολιασμένος, και φυσικά δεν θα ανησυχούσαμε για την ασφάλειά μας. Στο καλύτερο δωμάτιο, στο κέντρο της πόλης θα έμενε και θα έτρεχαν τα μαμελούκια μετά βαΐων και κλάδων να τον προϋπαντήσουν, να τον αγκαλιάσουν και να τον αποθεώσουν, ως άλλον Σωτήρα. Εξάλλου ακόμη και ο νόμος προβλέπει ότι όποιος κάνει επενδύσεις πάνω από 250.000€ στην Ελλάδα, αποκτά άδεια παραμονής.
Όποιος έχει φραγκάκια έχει άλλο αλμπενί. Είναι αυτός που ονειρευόμαστε να γίνουμε.
Αντίθετα, οι πρόσφυγε
ς, ακόμη χειρότερα οι μετανάστες, μας βρωμάνε, μας μυρίζουν και κυρίως μας φοβίζουν. Μας φοβίζουν γιατί ξέρουμε ότι οι σημερινοί πρόσφυγες είχαν μια ζωή παρόμοια με τη δική μας, την οποία έχασαν. Μέσα από την εικόνα των προσφύγων, προβάλλεται, ως ενδεχόμενο, το δικό μας αύριο. Κι έτσι: «γι’ ασφάλεια κυκλωθήκαμε με τείχη/ και γίνανε τα τείχη φυλακή μας.»
Ας μην αφήσουμε τον φόβο να μας κλείσει στη φυλακή του ρατσισμού. Ο μόνος τρόπος είναι να γίνει συνείδηση ότι οι πρόσφυγες αναγκάστηκαν να φύγουν από τον τόπο τους γιατί κάποια συμφέροντα, στο βωμό του κέρδους, δεν λογαριάζουν την ανθρώπινη ζωή. Δεν είναι η αιτία του προβλήματος, αλλά το αποτέλεσμα. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν είναι αντίπαλοί, αλλά σύμμαχοί μας. Είμαστε εμείς οι ίδιοι.
tanzo